Pluk de Dag!

Leef elke dag alsof het de laatste is

Steph is terug uit Australië en gedurende afgelopen week hebben we kort besproken waar we deze nieuwsbrief aandacht aan wilden schenken. De afgelopen week zijn er tevens een aantal ontwikkelingen geweest waar ik mijn inspiratie door heb laten beïnvloeden. Ik begin eerst met mijzelf. Bewust, je begrijpt zo waarom. 

Halverwege de week had ik zelf een off-day. Nergens zin in, mij zorgen maken om relatief kleine ongemakken en vervolgens medelijden hebben met mijzelf. Rationeel kun je dan ineens niet meer denken, ook niet als je jezelf vergelijkt met een vriendin die hier in het ziekenhuis ligt en het veel slechter heeft dan ik.

Het bericht een dag later komt helemaal binnen en zorgt direct dat al  het andere triviaal is en naar de achtergrond verdwijnt. Zelfs in die mate dat je je afvraagt waar je je zo druk om gemaakt hebt. De persoon die ik in een eerdere blog vermeld heb had zojuist te horen gekregen dat de chemo niet heeft aangeslagen. Sterker nog, de tumor blijkt in die mate gegroeid te zijn dat het inmiddels weer de omvang heeft van voor zijn operatie…….

Zo onbegrijpelijk, zo triest, zo oneerlijk…….   

Hoe kun je, met deze wetenschap, nog iets zinnigs zeggen of schrijven? Met dit bericht in het achterhoofd? Met de gedachte dat je lot bezegeld is? Natuurlijk, het lot van ieder mens is bezegeld. Alleen weten wij dat over het algemeen niet. En dat is maar gelukkig ook. Want als je wel je weet dat jouw einde in de nabije toekomst ligt, als een feit, dan is je perspectief ineens geheel anders!

‘Leef elke dag alsof het je laatste dag is’  of  ‘pluk de dag’ zijn vaak gehoorde uitspraken. Om jezelf eraan te herinneren dat ons verblijf hier tijdelijk is en er het maximale uit te halen. Vooral op momenten als je even geen uitzicht hebt op positiviteit, als je twijfelt aan je eigen kunnen, aan jouw toegevoegde waarde, aan jouw rol in dit leven. Of als je ontevreden bent met waar je nu bent en waar je zou willen zijn. Bedenk dan wat je al bereikt hebt, dat je door schade en schande de mens bent die je nu bent. Een mens met zijn eigen tijdlijn, een persoon met zijn eigen ervaringen.

Terwijl ik dit schrijf, schiet mij een gedachte te binnen, een perspectief dat Steph en ik een keer hadden gedeeld, geïnspireerd door reel of een andere blogschrijver.  Waar het neerkomt is dat wij allemaal maar een stip zijn op de levensduur van de mensheid. Het behelst niet meer dan dat. Nog meer confronterend wordt het als je je bedenkt dat maar twee of maximaal drie generaties na ons van ons bestaan zullen afweten, daarna ben je in de vergetelheid geraakt. Tenzij je in de geschiedenisboeken staat. Maar over het gros van ons wordt nog door onze kindskinderen gesproken en wellicht een generatie daarna, maar dan is het klaar! Je leeft niet meer voort in de herinnering. Alsof je nooit bestaan hebt…….  

Steph en ik hadden afgesproken dat we ons in deze blog zouden voorstellen hoe het is om onszelf op 90-jarige leeftijd te zijn, maar wakker worden in het lichaam van ons huidige zelf. Het lijkt een beetje op onze blog van 7 maart, waarin we een top 30 lijst maakten van dingen die we onze jongere zelf zouden willen vertellen. Deze keer gaat het echter meer over wat je vandaag zou doen, wetende dat je (op 90-jarige leeftijd) nog een kans hebt om in je lichaam te leven. Mensen reageerden hierop met: rennen, in alle meren springen, overal zwemmen waar ze konden, gewoon alles doen zolang het nog kan. Hun jeugdige gezicht waarderen, nog één laatste dag doorbrengen met hun kinderen terwijl ze nog klein zijn. Meer energie steken in gesprekken en relaties die er toe doen, in werk dat echt levens verandert. Kiezen om omringd te zijn door mensen die je inspireren, uitdagen en helpen groeien. Sommige mensen stellen zichzelf deze vraag zelfs wanneer ze een beslissing moeten nemen: wat zou mijn 90-jarige zelf het gelukkigst maken?

Waar kan ik mijn tijd investeren zodat het echt telt?

Wie zijn de mensen die mijn leven verrijken?

Welke stappen kan ik vandaag zetten die een blijvende impact maken?

Heel eerlijk heb ik met de ontwikkelingen van afgelopen week een beetje moeite om hier op te focussen. Ik kan mijn aandacht er niet bij houden, maar vind het tevens pijnlijk, oneerlijk, dat ik nog wel toekomstplannen kan maken. 

Ik heb altijd de gedachte gehad, dat als je weet dat je laatste dag is aangebroken, je nog van alles en nog wat op die laatste dag wilt doen. De realiteit blijkt veel weerbarstiger te zijn, onze kennis die deze harde boodschap inmiddels wel als feit heeft doorgekregen, blijkt ineens geen toekomstperspectief meer te hebben. Er is geen licht meer aan het eind van de tunnel. Dit draagt er vervolgens toe bij dat al het tastbare in het leven niet meer zo tastbaar is. Alles waarvan je denkt waar het leven om draait is ineens totaal niet meer relevant. Dit geldt helemaal voor bezittingen, maar ook voor kennis, ervaringen, ……..

Ik wil eindigen met een quote die ik vanmorgen met Mil en Mika deelde. Tony Robbins werd hier geciteerd, maar ik weet niet of hij de oorspronkelijke bron is:

De sleutel tot geluk is groei en bijdrage (contributie). 

De kern ligt, mijn inziens,  in deze acht woorden. De kern van ons bestaan. Het doel van onze aanwezigheid hier. Het besef dat jouw bijdrage hier, aan de medemens, aan de aarde alsmede je groei als mens het grootste goed is. En groei is een ruim begrip. Dit kan plaatsvinden juist door jouw contributie aan anderen, maar uiteraard ook door het vergaren van kennis. Daar word je tevens een rijker mens van. Of het boeken lezen betreft, reizen en andere culturen ontdekken, werken of studeren betreft. Ik heb al eerder gezegd, ik ben op de plaats waar ik wil zijn, maar ik wil niet stilstaan, ik wil blijven ontdekken. En ik denk dat dat voor ieder mens geldt. 

Dus waarom wachten tot je 90 bent om meer tijd te wensen? Begin nu. Omarm elke dag met passie en intentie. Maak elk moment waardevool. Want echt, elke dag is een cadeau - een kans om stil te staan, na te denken en je pad opnieuw vorm te geven. Laten we samen kiezen om het onvergetelijk te maken.

Laten we het samen doen.

Fijne zondag!

Zonnige groet, 

Carlo

---

Belangrijkste Leerpunten:

• Onze aanwezigheid qua levensduur op aarde is insignificant – We zijn een stip op de tijdlijn van de aarde

• De sleutel tot geluk is groei en contributie – Je persoonlijke groei kun je zelf beïnvloeden

• De zegening van het hebben van een bucket-list – Alleen perspectief geeft ruimte aan een wensenlijst

  
  

Om je reis voort te zetten en betekenisvolle veranderingen te maken, hier een boekaanbeveling om de eerste stap te zetten:

Levensinspiratie (Boekaanbeveling): The Happiness Project, hier