Het voorrecht om te mogen blijven

Een reflectie op ook dit gaat voorbij 😉

We maken voor het eerst mee dat we na de zomer mogen blijven. We hoeven niet met veel tegenzin de auto in te pakken en dat hele stuk terug te rijden. Wat ook opviel is dat het hier ineens een stuk rustiger werd en dat het vertrek van de Spanjaarden gedeeltelijk werd gecompenseerd door de Noord-Europeanen. Vanaf september is de voertaal ineens geen Spaans meer, maar Engels. En hoor je veel Duits en Nederlands gesproken worden.

Het verbaast mij niets, begin september was het in Nederland nog mooi weer. En dan wordt het ineens herfst lijkt wel. Je krijgt geen kans om langzaam te wennen aan de omslag. De dagen worden merkbaar korter. Iedereen hoor je dan al hoestend en proestend aan de telefoon. De sweaters en vestjes weer aangetrokken, terwijl iedereen hier nog met korte broek en korte mouwen loopt. De stranden zijn nog gezellig bevolkt, de chirringuito’s (strandtenten) zijn nog open en de zee is nog heerlijk aangenaam.

Wat een luxe om juist dan hier te mogen zijn. Het voelt bijna als valsspelen: waar de rest terugkeert naar routine, drukte en regenbuien, blijven wij achter in een soort uitgerekt vakantiegevoel. Geen files op de weg, geen ochtendspits met gehaaste gezichten, geen donkere wolken die al vroeg in de middag de lucht vullen. Hier begint de dag nog steeds met zonlicht dat door de luiken naar binnen valt en de belofte van een warme middag aan zee.

Het tempo verandert ook merkbaar. De zomerdrukte met volle terrassen, luidruchtige families en overvolle parkeerplaatsen (hooguit de langzaam terugkerende campers die de parkeerplaats bij de supermarkt vullen) maakt plaats voor een relaxtere sfeer. Er is ruimte. In de supermarkt, in de restaurants, op de boulevards. Het lijkt alsof de stad en de kust opnieuw ademhalen. Je hebt ineens het gevoel dat het leven hier écht van jou is, in plaats van gedeeld met duizenden toeristen die alles in beslag nemen. Dat merk je aan de ondernemers die ineens meer tijd voor je nemen en geduldig je gebrekkige Spaans te proberen te ontcijferen.

En dat gevoel van overvloed zit niet alleen in de zon en de zee, maar vooral in tijd. Tijd die niet opgejaagd voelt. Tijd die je kunt vullen met wandelen, zwemmen of gewoon met niets. Alhoewel ik daar nog steeds veel moeite mee heb. Zelfs de avonden zijn luxueus: waar in Noord-Europa de avonden sneller kouder worden, zitten wij hier nog lang buiten. Het glas wijn en het biertje smaken beter wanneer je weet dat je nergens anders hoeft te zijn.

Blijven na de zomer is daarmee niet alleen een luxe, maar ook een mentale rijkdom, een voorrecht. Je kiest er bewust voor om niet terug te stappen in de tredmolen van “moeten”, maar in plaats daarvan ruimte te maken voor “mogen”. Mogen genieten, mogen ontdekken, mogen vertragen.

En misschien is dát wel de grootste ontdekking (en voor mij ook een uitdaging 🫣): dat luxe niet altijd gaat over bezit of status, maar over de vrijheid om te kiezen waar en hoe je leeft, in het algemeen beschikken over je eigen tijd. Terwijl iedereen terugkeert naar regen, afspraken en verplichtingen, mogen wij blijven in een eindeloze nazomer. En eerlijk? Dat voelt als het mooiste cadeau dat er is (maar ik moet mezelf af en toe wel in mijn arm knijpen).

Zonnige groet,

Carlo

---

Belangrijkste Inzichten

Echte luxe zit niet in bezit, maar:

• in de ruimte om je eigen tijd in te delen.

• in de ruimte om je eigen tempo te bepalen

• in het zonlicht door de luiken te zien binnendringen

Om je reis voort te zetten en betekenisvolle veranderingen te starten, hier een boekaanbeveling en een oefening om je te helpen de eerste stap te zetten:

Life Inspiratie (boek recommendatie): , hier

Life Hack